قاعده ید جزء قواعد مهم فقهی و یکی از شایعترین وسایل اثبات ملکیت بوده، بهویژه در اموال منقول که نگهداری سند ملکیت آنها مرسوم نیست و همراه داشتن آن موجب اختلال در نظام اقتصادی و سوق مسلمین و عسر و حرج میگردد. تسلط بر شیء به دو صورت متصور است: سیطرهی بر اعیان و سیطرهی بر منافع. فقها نسبت به حجیت قاعده ید در اعیان اتفاق نظر دارند ولی در مورد منافع میان محقق نراقی و امام خمینی اختلاف دیدگاه وجود دارد. لذا ید در اعیان، موضوع پژوهش پیشرو نبوده و صرفا در این مقاله بررسی نظرات این دو فقیه و تطبیق مطالب آنها به صورت تحقیق کتابخانهای و به روش توصیفی تحلیلی، انجام شده است. طبق بررسی نگارنده این نتیجه بدست آمده که امام، بهدلیل جریان سیرهی عقلا، قائل به حجیت آن شده و محقق نراقی نیز به دلیل امکان نداشتن تسلط بر منفعت، حکم به عدم حجیت ید در منافع کرده است.
نوروزی, علی و وزان بوشهری, غلامرضا . (1403). بررسی تطبیقی حجیت قاعده ید در منافع از دیدگاه محقق نراقی و امام خمینی. مطالعات فقه امامیه, 1403(2), 151-168.
MLA
نوروزی, علی , و وزان بوشهری, غلامرضا . "بررسی تطبیقی حجیت قاعده ید در منافع از دیدگاه محقق نراقی و امام خمینی", مطالعات فقه امامیه, 1403, 2, 1403, 151-168.
HARVARD
نوروزی, علی, وزان بوشهری, غلامرضا. (1403). 'بررسی تطبیقی حجیت قاعده ید در منافع از دیدگاه محقق نراقی و امام خمینی', مطالعات فقه امامیه, 1403(2), pp. 151-168.
CHICAGO
علی نوروزی و غلامرضا وزان بوشهری, "بررسی تطبیقی حجیت قاعده ید در منافع از دیدگاه محقق نراقی و امام خمینی," مطالعات فقه امامیه, 1403 2 (1403): 151-168,
VANCOUVER
نوروزی, علی, وزان بوشهری, غلامرضا. بررسی تطبیقی حجیت قاعده ید در منافع از دیدگاه محقق نراقی و امام خمینی. مطالعات فقه امامیه, 1403; 1403(2): 151-168.
)