بیماری کرونا (کووید 19)، مرضی است که تمام دنیا را فراگرفته و هر روز جان تعداد زیادی را می‌گیرد و افراد زیادی را به کام مرگ میکشاند. این بیماری مسری است و فرد مبتلا به بیماری کرونا می‌تواند با حضور در اجتماع، ویروس کرونا را به دیگران منتقل سازد. یکی از پرسشهای مطرح در فقه اجتماعی، آن است که حکم خروج فرد مبتلا به بیماری کرونا از منزل خویش و حضور در اجتماع چیست؟ فرد مبتلا به بیماری کرونا، یا از بیماری خویش آگاهی دارد و یا از آن بیخبر است و در صورت آگاهی از بیماری نیز یا با اختیار خویش از منزل خارج میشود و یا مضطر به خروج از منزل است. باید با تدبر در آیات و روایات به پاسخ درخور مسأله در همۀ صور مفروض آن رسید. از نظر بیان حکم نیز گاهی پیرامون حکم تکلیفی و زمانی نیز پیرامون حکم وضعی آن بررسی صورت می‌گیرد.
در پژوهش حاضر با استفاده از روس تحلیلی ـ توصیفی و بهرهگیری از آیات و روایات و قواعد فقهی به این نتیجه رسیدیم که هرچند خروج فرد مبتلا به بیماری کرونا در حالت اختیار، حرام و در حالت جهل و یا اضطرار جایز است، ولی در تمام موارد چنانچه موجب انتقال ویروس کرونا به دیگران و مرگ و یا آسیب رساندن به بافتهای بدن آنان گردد، از نظر حکم وضعی ضامن است.
)