پیشرفت روزافزون علم پزشکی افقهای جدیدی را فراروی بشر نهاده و امکان اعمال شیوههای نوین در درمان افراد را ایجاد نموده است. یکی از مسائل نوظهور در عرصۀ پزشکی امکان پیوند عضو حیوان به انسان است که با توجه به کمبود اعضای پیوندی، میتواند گرهگشای بسیاری از مشکلات باشد. نوشتار حاضر با اتخاذ شیوۀ توصیفی ـ تحلیلی و در پژوهشی مسئله‌محور، به بررسی چنین شیوهای از دو منظر علم پزشکی و فقه پزشکی پرداخته و با تحلیل و نقد مشکلات فراروی آن به این نتیجه رسیده است که اتخاذ چنین شیوهای در درمان افراد بلااشکال است. نتایج تحقیق نشان میدهد دانشمندان علم پزشکی توانستهاند با کشف برخی داروها و تحقیقات و آزمایشهای متعدد تا حد بسیار زیادی مشکلات این نوع پیوند را مرتفع سازند. از منظر فقهی نیز با توجه به اصولی از قبیل مدلول قاعدۀ لاضرر و به حکم قاعدۀ «الضرورات تبیح المحظورات» چنین پیوندی جایز و مشروع است.
)