فعالیت مطبوعاتی به عنوان بستری مناسب جهت تقویت آزادی بیان دارای محدودیت‌هایی بوده که مورد قبول همهٔ نظامات حقوقی و از جمله نظام فقهی-حقوقی شیعه است. از جمله محدودیت‌های آزادی بیان در فقه شیعی، هتک حرمت آبروی افراد است که در قالب‌هایی نظیر هَجو، هُجر، وهن مقدسات، وهن اشخاص حقیقی یا حقوقی و غیبت ایشان، صورت می‌پذیرد. اختلاف در تعریف برخی از این عناوین و عدم وجود تعریف دقیق از برخی دیگر، زمینه‌ساز اختلاف فتاوا گردیده است. شیوه آمیزه‌ای -تلفیقی مقاله و بررسی تحلیلی - انتقادی اسناد نوشتاری به ما این امکان را می‌دهد که دریابیم علی‌رغم همه اختلافات، آنچه مسلّم است این است که مطبوعات حق ندارند با تمسّک به عناوینی همچون «بلااشکال بودن طنز نویسی»، «مصلحت»، «آزادی سؤال و شبهه»، «عدم حرمت فاسق»، «عدم حرمت بدعت‌گذار» و ... اقدام به هتک اشخاص حقیقی و حقوقی نمایند.
)